Shih tzu

Shih Tzu:

  

 

należy do ras tybetańskich, ale w rzeczywistości jest chińczykiem. Wyhodowano  go prawdopodobnie na chińskim dworze, krzyżując pekińczyka z lhasa apso; w każdym razie był ulubieńcem rodziny cesarskiej już od VII wieku n.e. Zgodzi się z tym każdy, kto miał okazję poznać typowych przedstawicieli tej rasy. Mały shih tzu jest doskonałym psem do towarzystwa dla ludzi z miasta którzy chcą zaspokoić swój instynkt opiekuńczy. Ma wiele wdzięku i silną osobowość,jest serdeczny, pewny siebie i uwielbia zabawę. Zdecydowanie przedkłada uroki przytulnego mieszkania nad nad przyjemności długich spacerów, choć jest bardzo odporny i żywotny. Sercem shih tzu jest zawsze przy swojej rodzinie, w której jest głaskany, rozpieszczany i czuje się bezpieczny. Niezbyt dobrze znosi upały, a jego sierść wymaga systematycznej pielęgnacji. Shih tzu został wyhodowany jedynie po to, żeby być kochanym i tę rolę odgrywa najlepiej.

Wzrost: ok. 27cm

Masa ciała: ok. 9kg

Szata: długa, gęsta z krótkim gęstym podszerstkiem

Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie rodzaje umaszczenia

Częste choroby: choroby dróg oddechowych, nerek, entropium*, infekcje uszu, ektropium*

* Entropium - zawinięcie powieki do wewnątrz

* Ektropium - wrodzone lub nabyte schorzenie polegające na wywinięciu powieki na zewnątrz

Szpic Niemiecki

Szpic niemiecki

Należy do klasyki gatunku. W pierwotnej formie istniał już w epoce kamiennej, później był popularnym psem wiejskim, a w latach 50. stał się zwierzęciem prawdziwie modnym. Później pierwszeństwo odebrały mu rasy bardziej egzotyczne, on sam zaś musiał się pogodzić z opinią wyjątkowo hałaśliwego i ze zgryzoty zanikł niemal zupełnie. Poza ta jedną wadą szpic we wszystkich odmianach wielkości jest idealnym psem do towarzystwa. Ma nieskomplikowany charakter, jest żywy, łatwo przystosowuje się do różnych warunków i silnie przywiązuje się do człowieka. Nie ma ponoć zupełnie instynktu łowieckiego, bezproblemowo współżyje z innymi zwierzętami i jeśli wcześnie go przyzwyczaimy do dzieci, będzie doskonałą niańką, bez oporów pozwalająca się przebierać i wtykać sobie kredki do nosa. Do tego wszystkiego ma doskonale rozwinięte poczucie humoru. Szpic jest dobrym stróżem, wobec obcych zachowuje rezerwę, lecz nie jest agresywny, a dzięki odpowiednio wcześnie rozpoczętemu wychowaniu można opanować również jego hałaśliwość. Szpic jest niezwykle inteligentny, i łatwo uczy się wszelkich sztuczek - szpice miniaturowe zawsze były popularnymi psami cyrkowymi. Z powodu gęstej sierści w lecie nie będziemy mieli z niego wielkiego pożytku, podczas upałów bowiem łatwo się męczy. Okazała szata wymaga systematycznego szczotkowania, ale poza tym czyści się właściwie sama.

Wzrost: szpic wilczy: 50cm, duży: 46cm, średni: 34cm, mały: 26cm, miniaturowy: 20cm

Masa ciała: szpic wilczy: pies 22kg, suka: 18kg, średni: 8-10kg, mały: 5-6kg, miniaturowy: 2,5kg

Szata: bujna na tułowiu, krótka na kufie, uszach i łapach

Umaszczenie: Wilczy: srebrnoszare z czarnym nalotem; duży: białe, brązowe lub czarne; średni i mały: białe, brązowe, czarne, pomarańczowe, wilczaste; miniaturowy: wszystkie maści

Częste choroby: brak

Seter irlandzki

Seter Irlandzki:

jest jednym z najbardziej okazałych legawców i chyba najbardziej znanym ze wszystkich seterów. Niestety uroda tej rasy jest jednocześnie jej tragedią. Kiedy zapanowała moda na te jaskraworude psy, zdegradowano je do roli psów do towarzystwa, a typowe dla nich cechy, jak świetny węch i zamiłowanie do aportowania, zaprzepaszczono bezpowrotnie. Seterem irlandzkim zainteresowali się masowi hodowcy i handlarze, a produkowane przez nich psy były często nadpobudliwe, nerwowe i nieobliczalne. Obecnie sytuacja uległa pewnej poprawie, ale setera irlandzkiego należy kupować jedynie od hodowców trzymających te psy jako legawce. Typowy seter irlandzki jest czarującym, prawdziwym komikiem, serdecznym, zrównoważonym, inteligentnym, pozbawionym śladu agresji. Jest całkowicie uzależniony od towarzystwa człowieka, należy go jednak bardzo wcześnie konsekwentnie i łagodnie wychowywać. Jest on do tego stopnia inteligentny i aktywny, że jego nieposłuszeństwo może doprowadzić do katastrofy. Jakkolwiek bez trudu przystosowuje się do różnych warunków, raczej nie powinno się go trzymać w mieście, musi bowiem dużo biegać i mieć możliwość do wykonywania typowej dla tej rasy pracy, co oznacza, że nawet niepolujący właściciel powinien być "platonicznym myśliwym", który ciągle na nowo będzie ćwiczył z psem aportowanie i posłuszeństwo. Seter, który nerwowo podskakuje w windzie, nie mogąc doczekać się -zbyt krótkiego zresztą- spaceru, to prawdziwie żałosny widok, podczas gdy w rękach odpowiedniego właściciela oczaruje każdego swoim wdziękiem i urodą.

Wzrost: 63-68 cm

Masa ciała: 27-31 kg

Szata: długa, jedwabista

Umaszczenie: mahoniowe i czerwono-białe

Częste choroby: czasami dysplazja stawu biodrowego, padaczka, skręt żołądka

Dandie Dinmont Terrier

Dandie Dinmont Terrier

 

to jedyna rasa psów, której nazwa pochodzi od  fikcyjnej postaci. Bohater powieści sir Waltera Scotta pt. "Guy Mannering", chłop z nazwiskiem Dinmont, miał sześć szorstkowłosych, małych terrierów i psy takie później stały się znane właśnie jako Dandie Dinmont Terriery. Psy tej rasy wyróżniają się silną osobowością i są trudnymi przeciwnikami dla lisa i małych szkodników łowieckich. Typowy dandie dinmont przywiązuje się tylko do jednej osoby, jest czujny lecz niehałaśliwy, dość ostrożny wobec obcych i ogólnie bezwzględny dla innych zwierząt. Jakkolwiek obdarzony dużą pewnością siebie, silną wolą i niemałym uporem, dość dobrze reaguje na wychowanie, pod warunkiem że jest ono konsekwentne i nie narusza jego godności. Dandie dinmont jest psem bardzo żywotnym i odpornym na ból toteż należy go bacznie obserwować, zdarza się bowiem, że objawy choroby ujawni dopiero po paru dniach. Jeśli zapewnimy mu wystarczająco dużo ruchu i będziemy systematycznie pielęgnować jego sierść, będzie się równie dobrze czuł na wsi, jak i w mieście.

Wzrost: 20-25 cm

Masa ciała: 8 kg

Szata: mieszana składa się z włosów miękkich i twardych, długość ok. 5 cm

Umaszczenie: pieprz (od barwy srebrnej po intensywnie niebieskoczarną ze srebrzystą czuprynką), musztarda (od jasno- do żywo-płowego z kremową czuprynką)

Częste choroby: brak

 

Cocker spaniel amerykański

Cocker spaniel amerykański:

jak wszystkie spaniele, pochodzi o d hiszpańskich płochaczy, z których wyhodowano również setery oraz współczesne spaniele o większych rozmiarach. Jest on jednocześnie najmniejszy z psów myśliwskich pracujących w polu. Przez wiele lat jednak większą uwagę przywiązywano do jego wyglądu niż do talentu łowieckiego. Hodowano go przede wszystkim jako psa wystawowego, całkowicie ignorując jego inteligencję. Hodowcy prześcigali się w hodowli championów obdarzonych nieprawdopodobnie bujnym włosem, w końcu psy tej rasy można było spotkać w niemal każdym amerykańskim domu, próżno by zaś ich szukać w lasach i na łąkach. Cocker spaniel stał się klasycznym przykładem psa modnego. Mimo to w kilku dobrych hodowlach udało się zachować również jego wspaniały charakter - jest to pies zrównoważony, niezwykle przyjazny i serdeczny obdarzony olbrzymim wdziękiem, lubiący dzieci i chcący przypodobać się swojemu panu. Najbardziej charakterystyczną cechą jego wyglądu jest bujna szata, którą należy systematycznie pielęgnować. Cocker spaniel jest wielkim łakomczuchem, toteż zawsze trzeba uważać, aby go nie przekarmiać - wszystko jedno, jak błagalne byłoby jego spojrzenie.

Wzrost: pies ok. 40cm

             suka ok. 37cm

Masa ciała: 11-13kg

Szata: długa, jedwabista, falista, bujna

Umaszczenie: maść czarna, czarna ze znaczeniami, kremowa, dereszowata, pomarańczowo-biała, płowa, trójkolorowa (czarno-płowo-biała) i in.

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, zwichnięcie rzepki, padaczka, zapalenie migdałków, zanik siatkówki, alergie, choroby serca.

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

 

Niemiecki wyżeł krótkowłosy jest jedną z najpopularniejszych ras psów myśliwskich w Niemczech, a i za granicą cieszy się dużym powodzeniem. Wyżły są potomkami bracco italiano (wyżła włoskiego). W celu uszlachetnienia tego ciężkiego psa skrzyżowano go z angielskim pointerem. Po nim niemiecki wyżeł krótkowłosy odziedziczył zdolność do rewirowania górnym wiatrem i elegancki wygląd. Niemiecki wyżeł krótkowłosy jest łatwym do pielęgnacji, silnym, wszechstronnym psem. Przeszukuje wytrwale i żwawo otwarte pole i przerzedzony las, wystawia pewnie, aportuje ochoczo z lądu i wody, bardzo dobrze tropi za farbą, potrafi odnaleźć strzeloną zwierzynę i jest cięty na szkodniki. Ten pies myśliwski bywa nieopanowany i nadpobudliwy; powinien się znajdować w rękach myśliwego, który zapewni mu stosowne szkolenie i wykorzysta jego predyspozycje. Gęsty, krótki włos chroni psa przed zimnem i nie pozwala na przyczepianie się rzepów, brudu i grudek lodu. Niemiecki wyżeł krótkowłosy nie jest dobrym psem dla tych, którzy nie mogą pracować z nim na terenie łowieckim. Odpowiednio wychowany i pielęgnowany, wyżeł nadaje się też na psa rodzinnego. Niestety widzi się tę rasę coraz częściej na wystawach. Ogon kopiowany.

Wzrost: pies 58-65cm

             suka 53-59cm

Masa ciała: 22-32kg

Szata: krótka, płasko przylegająca, nieco szorstka

Umaszczenie: brązowe, brązowe z białym nakrapianiem lub białymi znaczeniami albo łatami, jasno- lub czarno- dereszowate z białymi łatami lub bez nich

Częste choroby: czasami dysplazja stawu biodrowego

Bernardyn

Bernardyn:

Odmiana krótkowłosa:

 

Odmiana długowłosa:

 

Już w XVIII wieku psy mieszkające w schroniskach przyklasztornych pomagały przewodnikom górskim odnajdywać drogę nocą we mgle i poszukiwać ludzi zagubionych w górach. Legendarny Barry I uratował życie 40 ludziom zabłąkanym w Alpach. Psy te wywodziły się od czerwono-białych psów wiejskich z okolicznych dolin. Były mocne, ale ruchliwe, w porównaniu z obecnym bernardynem lekkie, zwinne, miały szatę z dużą ilością podszerstka i  mogły się dobrze poruszać także w głębokim śniegu. Długowłose szczenięta dawano w prezencie chłopom w dolinach. One właśnie obudziły zainteresowanie hodowców. W Anglii stały się szczególnie modne i płacono za nie wysokie ceny. Popytem cieszyły się psy coraz większe i masywniejsze, toteż obecny bernardyn ma niewiele wspólnego ze swoimi przodkami ze schronisk przyklasztornych. Nie mógłby też już pracować jako pies lawinowy. Obecnie jest typowym psem rodzinnym, potrzebującym dużo przestrzeni i karmy. Wychów młodego psa jest drogi i stawia wiele wymagań przed właścicielem. Pies ten nie ma zbyt dużej potrzeby ruchu, lecz trzeba mu zapewnić pewną ilość treningu. Wymaga konsekwentnego postępowania już we wczesnym wieku; przywykły za młodu do dzieci, jest w stosunku do nich przyjazny i nadzwyczajnie cierpliwy. Bernardyn ma instynkt obrończy, czasami nawet spotyka się agresywne zwierzęta. Jego wadą jest to, że bardzo się ślini, a przerasowane psy mają skłonności do zapalenia spojówek oraz do zaburzeń krążenia w upały i pod wpływem stresu. Długi włos trzeba systematycznie szczotkować. Ważne też jest przemywanie oczu.

Wzrost: pies: min, 70cm

             suka: min. 65cm

Masa ciała:  50-55kg

Szata: odmiana długowłosa: włos średniej długości, gładki, lekko falisty;

           odmiana krótkowłosa: bardzo gęsty, gładko przylegający twardy włos lekko zaznaczone portki

Umaszczenie: białe z rudymi łatami, ciemne znaczenia na głowie

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, problemy z sercem, nowotwory, alergie, entropium*

*entropium- zawinięcie powieki do wewnątrz