Dandie Dinmont Terrier

Dandie Dinmont Terrier

 

to jedyna rasa psów, której nazwa pochodzi od  fikcyjnej postaci. Bohater powieści sir Waltera Scotta pt. "Guy Mannering", chłop z nazwiskiem Dinmont, miał sześć szorstkowłosych, małych terrierów i psy takie później stały się znane właśnie jako Dandie Dinmont Terriery. Psy tej rasy wyróżniają się silną osobowością i są trudnymi przeciwnikami dla lisa i małych szkodników łowieckich. Typowy dandie dinmont przywiązuje się tylko do jednej osoby, jest czujny lecz niehałaśliwy, dość ostrożny wobec obcych i ogólnie bezwzględny dla innych zwierząt. Jakkolwiek obdarzony dużą pewnością siebie, silną wolą i niemałym uporem, dość dobrze reaguje na wychowanie, pod warunkiem że jest ono konsekwentne i nie narusza jego godności. Dandie dinmont jest psem bardzo żywotnym i odpornym na ból toteż należy go bacznie obserwować, zdarza się bowiem, że objawy choroby ujawni dopiero po paru dniach. Jeśli zapewnimy mu wystarczająco dużo ruchu i będziemy systematycznie pielęgnować jego sierść, będzie się równie dobrze czuł na wsi, jak i w mieście.

Wzrost: 20-25 cm

Masa ciała: 8 kg

Szata: mieszana składa się z włosów miękkich i twardych, długość ok. 5 cm

Umaszczenie: pieprz (od barwy srebrnej po intensywnie niebieskoczarną ze srebrzystą czuprynką), musztarda (od jasno- do żywo-płowego z kremową czuprynką)

Częste choroby: brak

 

Cocker spaniel amerykański

Cocker spaniel amerykański:

jak wszystkie spaniele, pochodzi o d hiszpańskich płochaczy, z których wyhodowano również setery oraz współczesne spaniele o większych rozmiarach. Jest on jednocześnie najmniejszy z psów myśliwskich pracujących w polu. Przez wiele lat jednak większą uwagę przywiązywano do jego wyglądu niż do talentu łowieckiego. Hodowano go przede wszystkim jako psa wystawowego, całkowicie ignorując jego inteligencję. Hodowcy prześcigali się w hodowli championów obdarzonych nieprawdopodobnie bujnym włosem, w końcu psy tej rasy można było spotkać w niemal każdym amerykańskim domu, próżno by zaś ich szukać w lasach i na łąkach. Cocker spaniel stał się klasycznym przykładem psa modnego. Mimo to w kilku dobrych hodowlach udało się zachować również jego wspaniały charakter - jest to pies zrównoważony, niezwykle przyjazny i serdeczny obdarzony olbrzymim wdziękiem, lubiący dzieci i chcący przypodobać się swojemu panu. Najbardziej charakterystyczną cechą jego wyglądu jest bujna szata, którą należy systematycznie pielęgnować. Cocker spaniel jest wielkim łakomczuchem, toteż zawsze trzeba uważać, aby go nie przekarmiać - wszystko jedno, jak błagalne byłoby jego spojrzenie.

Wzrost: pies ok. 40cm

             suka ok. 37cm

Masa ciała: 11-13kg

Szata: długa, jedwabista, falista, bujna

Umaszczenie: maść czarna, czarna ze znaczeniami, kremowa, dereszowata, pomarańczowo-biała, płowa, trójkolorowa (czarno-płowo-biała) i in.

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, zwichnięcie rzepki, padaczka, zapalenie migdałków, zanik siatkówki, alergie, choroby serca.

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

 

Niemiecki wyżeł krótkowłosy jest jedną z najpopularniejszych ras psów myśliwskich w Niemczech, a i za granicą cieszy się dużym powodzeniem. Wyżły są potomkami bracco italiano (wyżła włoskiego). W celu uszlachetnienia tego ciężkiego psa skrzyżowano go z angielskim pointerem. Po nim niemiecki wyżeł krótkowłosy odziedziczył zdolność do rewirowania górnym wiatrem i elegancki wygląd. Niemiecki wyżeł krótkowłosy jest łatwym do pielęgnacji, silnym, wszechstronnym psem. Przeszukuje wytrwale i żwawo otwarte pole i przerzedzony las, wystawia pewnie, aportuje ochoczo z lądu i wody, bardzo dobrze tropi za farbą, potrafi odnaleźć strzeloną zwierzynę i jest cięty na szkodniki. Ten pies myśliwski bywa nieopanowany i nadpobudliwy; powinien się znajdować w rękach myśliwego, który zapewni mu stosowne szkolenie i wykorzysta jego predyspozycje. Gęsty, krótki włos chroni psa przed zimnem i nie pozwala na przyczepianie się rzepów, brudu i grudek lodu. Niemiecki wyżeł krótkowłosy nie jest dobrym psem dla tych, którzy nie mogą pracować z nim na terenie łowieckim. Odpowiednio wychowany i pielęgnowany, wyżeł nadaje się też na psa rodzinnego. Niestety widzi się tę rasę coraz częściej na wystawach. Ogon kopiowany.

Wzrost: pies 58-65cm

             suka 53-59cm

Masa ciała: 22-32kg

Szata: krótka, płasko przylegająca, nieco szorstka

Umaszczenie: brązowe, brązowe z białym nakrapianiem lub białymi znaczeniami albo łatami, jasno- lub czarno- dereszowate z białymi łatami lub bez nich

Częste choroby: czasami dysplazja stawu biodrowego

Bernardyn

Bernardyn:

Odmiana krótkowłosa:

 

Odmiana długowłosa:

 

Już w XVIII wieku psy mieszkające w schroniskach przyklasztornych pomagały przewodnikom górskim odnajdywać drogę nocą we mgle i poszukiwać ludzi zagubionych w górach. Legendarny Barry I uratował życie 40 ludziom zabłąkanym w Alpach. Psy te wywodziły się od czerwono-białych psów wiejskich z okolicznych dolin. Były mocne, ale ruchliwe, w porównaniu z obecnym bernardynem lekkie, zwinne, miały szatę z dużą ilością podszerstka i  mogły się dobrze poruszać także w głębokim śniegu. Długowłose szczenięta dawano w prezencie chłopom w dolinach. One właśnie obudziły zainteresowanie hodowców. W Anglii stały się szczególnie modne i płacono za nie wysokie ceny. Popytem cieszyły się psy coraz większe i masywniejsze, toteż obecny bernardyn ma niewiele wspólnego ze swoimi przodkami ze schronisk przyklasztornych. Nie mógłby też już pracować jako pies lawinowy. Obecnie jest typowym psem rodzinnym, potrzebującym dużo przestrzeni i karmy. Wychów młodego psa jest drogi i stawia wiele wymagań przed właścicielem. Pies ten nie ma zbyt dużej potrzeby ruchu, lecz trzeba mu zapewnić pewną ilość treningu. Wymaga konsekwentnego postępowania już we wczesnym wieku; przywykły za młodu do dzieci, jest w stosunku do nich przyjazny i nadzwyczajnie cierpliwy. Bernardyn ma instynkt obrończy, czasami nawet spotyka się agresywne zwierzęta. Jego wadą jest to, że bardzo się ślini, a przerasowane psy mają skłonności do zapalenia spojówek oraz do zaburzeń krążenia w upały i pod wpływem stresu. Długi włos trzeba systematycznie szczotkować. Ważne też jest przemywanie oczu.

Wzrost: pies: min, 70cm

             suka: min. 65cm

Masa ciała:  50-55kg

Szata: odmiana długowłosa: włos średniej długości, gładki, lekko falisty;

           odmiana krótkowłosa: bardzo gęsty, gładko przylegający twardy włos lekko zaznaczone portki

Umaszczenie: białe z rudymi łatami, ciemne znaczenia na głowie

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, problemy z sercem, nowotwory, alergie, entropium*

*entropium- zawinięcie powieki do wewnątrz