Shih tzu

Shih Tzu:

  

 

należy do ras tybetańskich, ale w rzeczywistości jest chińczykiem. Wyhodowano  go prawdopodobnie na chińskim dworze, krzyżując pekińczyka z lhasa apso; w każdym razie był ulubieńcem rodziny cesarskiej już od VII wieku n.e. Zgodzi się z tym każdy, kto miał okazję poznać typowych przedstawicieli tej rasy. Mały shih tzu jest doskonałym psem do towarzystwa dla ludzi z miasta którzy chcą zaspokoić swój instynkt opiekuńczy. Ma wiele wdzięku i silną osobowość,jest serdeczny, pewny siebie i uwielbia zabawę. Zdecydowanie przedkłada uroki przytulnego mieszkania nad nad przyjemności długich spacerów, choć jest bardzo odporny i żywotny. Sercem shih tzu jest zawsze przy swojej rodzinie, w której jest głaskany, rozpieszczany i czuje się bezpieczny. Niezbyt dobrze znosi upały, a jego sierść wymaga systematycznej pielęgnacji. Shih tzu został wyhodowany jedynie po to, żeby być kochanym i tę rolę odgrywa najlepiej.

Wzrost: ok. 27cm

Masa ciała: ok. 9kg

Szata: długa, gęsta z krótkim gęstym podszerstkiem

Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie rodzaje umaszczenia

Częste choroby: choroby dróg oddechowych, nerek, entropium*, infekcje uszu, ektropium*

* Entropium - zawinięcie powieki do wewnątrz

* Ektropium - wrodzone lub nabyte schorzenie polegające na wywinięciu powieki na zewnątrz

Szpic Niemiecki

Szpic niemiecki

Należy do klasyki gatunku. W pierwotnej formie istniał już w epoce kamiennej, później był popularnym psem wiejskim, a w latach 50. stał się zwierzęciem prawdziwie modnym. Później pierwszeństwo odebrały mu rasy bardziej egzotyczne, on sam zaś musiał się pogodzić z opinią wyjątkowo hałaśliwego i ze zgryzoty zanikł niemal zupełnie. Poza ta jedną wadą szpic we wszystkich odmianach wielkości jest idealnym psem do towarzystwa. Ma nieskomplikowany charakter, jest żywy, łatwo przystosowuje się do różnych warunków i silnie przywiązuje się do człowieka. Nie ma ponoć zupełnie instynktu łowieckiego, bezproblemowo współżyje z innymi zwierzętami i jeśli wcześnie go przyzwyczaimy do dzieci, będzie doskonałą niańką, bez oporów pozwalająca się przebierać i wtykać sobie kredki do nosa. Do tego wszystkiego ma doskonale rozwinięte poczucie humoru. Szpic jest dobrym stróżem, wobec obcych zachowuje rezerwę, lecz nie jest agresywny, a dzięki odpowiednio wcześnie rozpoczętemu wychowaniu można opanować również jego hałaśliwość. Szpic jest niezwykle inteligentny, i łatwo uczy się wszelkich sztuczek - szpice miniaturowe zawsze były popularnymi psami cyrkowymi. Z powodu gęstej sierści w lecie nie będziemy mieli z niego wielkiego pożytku, podczas upałów bowiem łatwo się męczy. Okazała szata wymaga systematycznego szczotkowania, ale poza tym czyści się właściwie sama.

Wzrost: szpic wilczy: 50cm, duży: 46cm, średni: 34cm, mały: 26cm, miniaturowy: 20cm

Masa ciała: szpic wilczy: pies 22kg, suka: 18kg, średni: 8-10kg, mały: 5-6kg, miniaturowy: 2,5kg

Szata: bujna na tułowiu, krótka na kufie, uszach i łapach

Umaszczenie: Wilczy: srebrnoszare z czarnym nalotem; duży: białe, brązowe lub czarne; średni i mały: białe, brązowe, czarne, pomarańczowe, wilczaste; miniaturowy: wszystkie maści

Częste choroby: brak

Seter irlandzki

Seter Irlandzki:

jest jednym z najbardziej okazałych legawców i chyba najbardziej znanym ze wszystkich seterów. Niestety uroda tej rasy jest jednocześnie jej tragedią. Kiedy zapanowała moda na te jaskraworude psy, zdegradowano je do roli psów do towarzystwa, a typowe dla nich cechy, jak świetny węch i zamiłowanie do aportowania, zaprzepaszczono bezpowrotnie. Seterem irlandzkim zainteresowali się masowi hodowcy i handlarze, a produkowane przez nich psy były często nadpobudliwe, nerwowe i nieobliczalne. Obecnie sytuacja uległa pewnej poprawie, ale setera irlandzkiego należy kupować jedynie od hodowców trzymających te psy jako legawce. Typowy seter irlandzki jest czarującym, prawdziwym komikiem, serdecznym, zrównoważonym, inteligentnym, pozbawionym śladu agresji. Jest całkowicie uzależniony od towarzystwa człowieka, należy go jednak bardzo wcześnie konsekwentnie i łagodnie wychowywać. Jest on do tego stopnia inteligentny i aktywny, że jego nieposłuszeństwo może doprowadzić do katastrofy. Jakkolwiek bez trudu przystosowuje się do różnych warunków, raczej nie powinno się go trzymać w mieście, musi bowiem dużo biegać i mieć możliwość do wykonywania typowej dla tej rasy pracy, co oznacza, że nawet niepolujący właściciel powinien być "platonicznym myśliwym", który ciągle na nowo będzie ćwiczył z psem aportowanie i posłuszeństwo. Seter, który nerwowo podskakuje w windzie, nie mogąc doczekać się -zbyt krótkiego zresztą- spaceru, to prawdziwie żałosny widok, podczas gdy w rękach odpowiedniego właściciela oczaruje każdego swoim wdziękiem i urodą.

Wzrost: 63-68 cm

Masa ciała: 27-31 kg

Szata: długa, jedwabista

Umaszczenie: mahoniowe i czerwono-białe

Częste choroby: czasami dysplazja stawu biodrowego, padaczka, skręt żołądka

Dandie Dinmont Terrier

Dandie Dinmont Terrier

 

to jedyna rasa psów, której nazwa pochodzi od  fikcyjnej postaci. Bohater powieści sir Waltera Scotta pt. "Guy Mannering", chłop z nazwiskiem Dinmont, miał sześć szorstkowłosych, małych terrierów i psy takie później stały się znane właśnie jako Dandie Dinmont Terriery. Psy tej rasy wyróżniają się silną osobowością i są trudnymi przeciwnikami dla lisa i małych szkodników łowieckich. Typowy dandie dinmont przywiązuje się tylko do jednej osoby, jest czujny lecz niehałaśliwy, dość ostrożny wobec obcych i ogólnie bezwzględny dla innych zwierząt. Jakkolwiek obdarzony dużą pewnością siebie, silną wolą i niemałym uporem, dość dobrze reaguje na wychowanie, pod warunkiem że jest ono konsekwentne i nie narusza jego godności. Dandie dinmont jest psem bardzo żywotnym i odpornym na ból toteż należy go bacznie obserwować, zdarza się bowiem, że objawy choroby ujawni dopiero po paru dniach. Jeśli zapewnimy mu wystarczająco dużo ruchu i będziemy systematycznie pielęgnować jego sierść, będzie się równie dobrze czuł na wsi, jak i w mieście.

Wzrost: 20-25 cm

Masa ciała: 8 kg

Szata: mieszana składa się z włosów miękkich i twardych, długość ok. 5 cm

Umaszczenie: pieprz (od barwy srebrnej po intensywnie niebieskoczarną ze srebrzystą czuprynką), musztarda (od jasno- do żywo-płowego z kremową czuprynką)

Częste choroby: brak

 

Cocker spaniel amerykański

Cocker spaniel amerykański:

jak wszystkie spaniele, pochodzi o d hiszpańskich płochaczy, z których wyhodowano również setery oraz współczesne spaniele o większych rozmiarach. Jest on jednocześnie najmniejszy z psów myśliwskich pracujących w polu. Przez wiele lat jednak większą uwagę przywiązywano do jego wyglądu niż do talentu łowieckiego. Hodowano go przede wszystkim jako psa wystawowego, całkowicie ignorując jego inteligencję. Hodowcy prześcigali się w hodowli championów obdarzonych nieprawdopodobnie bujnym włosem, w końcu psy tej rasy można było spotkać w niemal każdym amerykańskim domu, próżno by zaś ich szukać w lasach i na łąkach. Cocker spaniel stał się klasycznym przykładem psa modnego. Mimo to w kilku dobrych hodowlach udało się zachować również jego wspaniały charakter - jest to pies zrównoważony, niezwykle przyjazny i serdeczny obdarzony olbrzymim wdziękiem, lubiący dzieci i chcący przypodobać się swojemu panu. Najbardziej charakterystyczną cechą jego wyglądu jest bujna szata, którą należy systematycznie pielęgnować. Cocker spaniel jest wielkim łakomczuchem, toteż zawsze trzeba uważać, aby go nie przekarmiać - wszystko jedno, jak błagalne byłoby jego spojrzenie.

Wzrost: pies ok. 40cm

             suka ok. 37cm

Masa ciała: 11-13kg

Szata: długa, jedwabista, falista, bujna

Umaszczenie: maść czarna, czarna ze znaczeniami, kremowa, dereszowata, pomarańczowo-biała, płowa, trójkolorowa (czarno-płowo-biała) i in.

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, zwichnięcie rzepki, padaczka, zapalenie migdałków, zanik siatkówki, alergie, choroby serca.

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

Wyżeł niemiecki krótkowłosy

 

Niemiecki wyżeł krótkowłosy jest jedną z najpopularniejszych ras psów myśliwskich w Niemczech, a i za granicą cieszy się dużym powodzeniem. Wyżły są potomkami bracco italiano (wyżła włoskiego). W celu uszlachetnienia tego ciężkiego psa skrzyżowano go z angielskim pointerem. Po nim niemiecki wyżeł krótkowłosy odziedziczył zdolność do rewirowania górnym wiatrem i elegancki wygląd. Niemiecki wyżeł krótkowłosy jest łatwym do pielęgnacji, silnym, wszechstronnym psem. Przeszukuje wytrwale i żwawo otwarte pole i przerzedzony las, wystawia pewnie, aportuje ochoczo z lądu i wody, bardzo dobrze tropi za farbą, potrafi odnaleźć strzeloną zwierzynę i jest cięty na szkodniki. Ten pies myśliwski bywa nieopanowany i nadpobudliwy; powinien się znajdować w rękach myśliwego, który zapewni mu stosowne szkolenie i wykorzysta jego predyspozycje. Gęsty, krótki włos chroni psa przed zimnem i nie pozwala na przyczepianie się rzepów, brudu i grudek lodu. Niemiecki wyżeł krótkowłosy nie jest dobrym psem dla tych, którzy nie mogą pracować z nim na terenie łowieckim. Odpowiednio wychowany i pielęgnowany, wyżeł nadaje się też na psa rodzinnego. Niestety widzi się tę rasę coraz częściej na wystawach. Ogon kopiowany.

Wzrost: pies 58-65cm

             suka 53-59cm

Masa ciała: 22-32kg

Szata: krótka, płasko przylegająca, nieco szorstka

Umaszczenie: brązowe, brązowe z białym nakrapianiem lub białymi znaczeniami albo łatami, jasno- lub czarno- dereszowate z białymi łatami lub bez nich

Częste choroby: czasami dysplazja stawu biodrowego

Bernardyn

Bernardyn:

Odmiana krótkowłosa:

 

Odmiana długowłosa:

 

Już w XVIII wieku psy mieszkające w schroniskach przyklasztornych pomagały przewodnikom górskim odnajdywać drogę nocą we mgle i poszukiwać ludzi zagubionych w górach. Legendarny Barry I uratował życie 40 ludziom zabłąkanym w Alpach. Psy te wywodziły się od czerwono-białych psów wiejskich z okolicznych dolin. Były mocne, ale ruchliwe, w porównaniu z obecnym bernardynem lekkie, zwinne, miały szatę z dużą ilością podszerstka i  mogły się dobrze poruszać także w głębokim śniegu. Długowłose szczenięta dawano w prezencie chłopom w dolinach. One właśnie obudziły zainteresowanie hodowców. W Anglii stały się szczególnie modne i płacono za nie wysokie ceny. Popytem cieszyły się psy coraz większe i masywniejsze, toteż obecny bernardyn ma niewiele wspólnego ze swoimi przodkami ze schronisk przyklasztornych. Nie mógłby też już pracować jako pies lawinowy. Obecnie jest typowym psem rodzinnym, potrzebującym dużo przestrzeni i karmy. Wychów młodego psa jest drogi i stawia wiele wymagań przed właścicielem. Pies ten nie ma zbyt dużej potrzeby ruchu, lecz trzeba mu zapewnić pewną ilość treningu. Wymaga konsekwentnego postępowania już we wczesnym wieku; przywykły za młodu do dzieci, jest w stosunku do nich przyjazny i nadzwyczajnie cierpliwy. Bernardyn ma instynkt obrończy, czasami nawet spotyka się agresywne zwierzęta. Jego wadą jest to, że bardzo się ślini, a przerasowane psy mają skłonności do zapalenia spojówek oraz do zaburzeń krążenia w upały i pod wpływem stresu. Długi włos trzeba systematycznie szczotkować. Ważne też jest przemywanie oczu.

Wzrost: pies: min, 70cm

             suka: min. 65cm

Masa ciała:  50-55kg

Szata: odmiana długowłosa: włos średniej długości, gładki, lekko falisty;

           odmiana krótkowłosa: bardzo gęsty, gładko przylegający twardy włos lekko zaznaczone portki

Umaszczenie: białe z rudymi łatami, ciemne znaczenia na głowie

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, problemy z sercem, nowotwory, alergie, entropium*

*entropium- zawinięcie powieki do wewnątrz

 

Maltańczyk

Maltańczyk

to chyba jedna z najstarszych ras psów. Było on ulubieńcem arystokracji w starożytnym Rzymie i w Grecji i towarzyszył damom w czasach Elżbiety I. Jeszcze przed 500 laty psy te były sprzedawane po iście horrendalnych cenach, odpowiadających rocznym dochodom z przeciętnej wsi. Maltańczyk jest jak dziecko i przyszłemu właścicielowi tego psa nie wolno o tym zapomnieć. Jest bardzo serdeczny, inteligentny, ma wielką osobowość, uwielbia zabawę i bezustannie oddaje hołd swojemu panu. Jednocześnie jest wielkim obżartuchem o niezbyt odpornym układzie trawiennym. Wymaga stałej troski i pielęgnacji, nie tylko z uwagi na przepiękną sierść. Może być bardzo kruchy, lubi ciepło i przytulność, choć wymaga oczywiście codziennych spacerów. Ogólnie biorąc maltańczykowi marzą się raczej aksamitne poduszki niż stada owiec. Pieski te wyhodowano przed dwoma tysiącami lat i służyły głównie do ogrzewania kolan, co z czasem utrwaliło się w ich genach. Maltańczyk może być zuchwały i nieprzyjazny wobec obcych, a nawet znajomych. Dlatego koniecznie już od wczesnego wieku trzeba przyzwyczajać go do nieznanych mu ludzi i nowego otoczenia.

Wzrost: 20-25cm

Masa ciała: 1,8-3kg

Szata: długa, jedwabista, bujna

Umaszczenie: czysto białe

Częste choroby: zapalenie oczu, choroby dziąseł, kłopoty z kręgosłupem.

Jack russell terrier

Jack Russell Terrier

1) Odmiana krótkowłosa:

 

2) Odmiana szorstkowłosa:

 

 jest odważnym, szybkim i odpornym psem myśliwskim. Angielski Kennel Club po długich i zażartych sporach uznał go w 1989 roku za samodzielna rasę - prawdopodobnie, aby skorzystać na gwałtownie rosnącej jego popularności. Jack Russell terrier, niedościgniony w pracy w wąskiej norze i w polowaniu na dzika, stał się ostatnio psem salonowym. Można go spotkać niemal wszędzie: w klubach jeździeckich, na deptakach, pokazach mody, w garderobach teatralnych i biurach. A jednak bycie salonowcem jest mu właściwie całkowicie obce. Prawdziwy Jack Russell terrier robi, co chce. Z wielkim umiłowaniem szczeka i kopie doły. nie nadaje się do trzymania w boksie, bo jest na to zbyt niezależny. Nauczenie go podstawowych zasad współżycia, zajmuje pierwsze 2 lata jego życia, a i później nie będzie on słuchał komend innych, poza panem, członków rodziny. Podobnie jak większość terierów, jest dość kłótliwy i zaczepny, samce zaś są często maniakami seksualnymi i tylko kastracja pozwala ułatwić życie zarówno im, jak i właścicielowi. Kto jednak raz poznał dobre strony Jack Russell terriera, ulegnie urokowi tej rasy niczym najcięższemu wirusowi. Pies ten jest zawsze obecny tam, gdzie coś się dzieje, wesoły, zabawny i żywiołowy. Ma nieprawdopodobnie dużo energii, więc świetnie nadaje się dla bardzo aktywnych ludzi, na przykład dla maratończyków. 

Wzrost:  suka: ok. 33cm

               pies: ok. 35cm

Masa ciała: 4-8 kg

Szata: odmiana krótkowłosa: sierść gęsta, gładka z połyskiem

           odmiana szorstkowłosa: sierść, gęsta, twarda, drutowata

Umaszczenie: maść podstawowa biała z brązowymi i/lub czarnymi łatami

Częste choroby: brak

Owczarek Belgijski

Owczarek Belgijski

1) Groenendael:

2) Malinois:

 

 

3) Laekenois:

 

4) Tervueren:

to prawdziwy kawalarz i spryciarz, który do sędziwego wieku bawi się do upadłego, więc jeśli to komuś nie odpowiada, to musi poszukać innego owczarka, belgijczyki bowiem pod tym względem wszystkie takie same. Jest to zresztą jeden pies w czterech różnych ubraniach. Niezależnie od odmiany jest zawsze wesoły, zwinny, inteligentny, posłuszny i żywotny. Malinois, na nowo odkryty ostatnimi czasy przez miłośników psów, jest -mówiąc najogólniej- nieco ostrzejszy. Wszystkie owczarki belgijskie są czujne, mają silnie rozwinięty instynkt obrony i uwielbiają pracować, toteż doskonale nadają się do agility lub pracy ratownika. W pełni zdają się na swojego właściciela i potrzebują stałego kontaktu z rodziną. Są bardzo wrażliwe i zupełnie nie nadają się dla despotów i choleryków, nie znoszą bowiem krzyków i mają pamięć niczym słoń, nigdy nie zapominają przykrych doświadczeń. Nie mogą oprzeć się urokowi dzieci i niektórzy twierdza nawet, że są lepsze niż niańki. Długo dojrzewają i nie wolno ich zbyt wcześnie szkolić, choć w nieco późniejszym wieku mają po temu odpowiednie predyspozycje. Owczarek belgijski tak silnie przywiązuje się do człowieka, że jest w stanie przystosować się do każdej sytuacji. Jeśli tylko pozwolimy mu się wyszaleć, możemy zamieszkać z nim nawet w budce telefonicznej ;)

 
 1) GROENENDAEL:

Wzrost: pies: ok. 62cm

             suka:  58cm

Masa ciała: pies: 27 - 32kg

                    suka: 22,5 - 25kg

Szata: długa, gładka, dwuwarstwowa

Umaszczenie: czarne, dozwolona niewielka ilość bieli

2) MALINOIS:

Wzrost: pies: ok. 62cm

             suka: 58cm

Masa ciała: pies: 27 - 32kg

                    suka: 22,5 - 25kg

Szata: krótka, gęsta, dwuwarstwowa

Umaszczenie: od rudego po sarnie z czarną maską

3) LAEKENOIS:

Wzrost: pies: ok. 62cm

            suka: 58cm

Masa ciała: pies: 27 - 32kg

                    suka: 22,5 - 25kg

Szata: szorstka, zmierzwiona, długości ok. 6cm

Umaszczenie: płowe z odrobiną czarnego nalotu na kufie i ogonie, tolerowana niewielka ilość bieli

4) TERVUEREN:

Wzrost: pies: ok. 62cm

             suka: 58cm

Masa ciała: pies: 27 - 32kg

                   suka: 22,5 - 25kg

Szata: długa, gładka, dwuwarstwowa

Umaszczenie: od mahoniu po beż i szarość, z czarną maską i czarnymi włosami ościstymi

Brak częstych chorób dla każdej odmiany

Niemiecki terier myśliwski

Niemiecki terier myśliwski

może go trzymać jedynie myśliwy. Pies ten przywiązuje się tylko do jednej osoby, jest obdarzony niesamowitą wprost pasją łowiecką i zupełnie nie nadaje się na zwierzę do towarzystwa. Terier myśliwski posiada wszystkie cechy wymagane przez myśliwych, sprawdza się zarówno w pracy na ziemi, jak i pod ziemią, nie posiada natomiast żadnych przymiotów towarzyskich. Jest niesłychanie odważny, agresywny i uparty. Nie boi się dosłownie niczego, nie zawaha się zaatakować nawet dzika. Używa się go również do polowania na jelenie, lisy, borsuki oraz nawet na ptactwo. Świetnie nadaje się do pilnowania domu czy samochodu, które to zadania traktuje bardzo poważnie.

Wzrost: do 40cm
Masa ciała: 9-10kg
Szata: gładka lub szorstka, zawsze krótka i twarda
Umaszczenie: czarne, dzicze, ciemnobrązowe, zawsze z podpalanymi znaczeniami
Częste choroby: brak

Alaskan Malamute

Alaskan Malamute:

jest to największy i najsilniejszy pies pociągowy. Mimo krępej budowy ciała o silnym kośćcu porusza się bez trudu i z wdziękiem. Jako pies pociągowy odznacza się olbrzymią siłą. Nazwę swą wziął od plemienia Eskimosów na zachodniej Alasce, gdzie jest hodowany od setek lat. Światową sławę zyskał dzięki ekspedycjom polarnym. Alaskan malamute w stosunku do wszystkich obcych jest pełen ufności i przyjacielski.  Nie przywiązuje się do określonej osoby. Mimo opanowanego, spokojnego charakteru ten inteligentny pies potrzebuje zajęcia i dużo ruchu. Od szczeniaka trzeba z nim konsekwentnie postępować, aby wyeliminować jego skłonności przywódcze. Jest niemal pozbawiony charakterystycznego psiego zapachu, ale jest z nim inny kłopot: na wiosnę i w lecie obficie gubi gęsty podszerstek. Jeśli nie zostanie fachowo wytrymowany z pewnością doprowadzi domowników do obłędu. Nie jest to pies dla początkujących hodowców ani dla ludzi nie mających czasu i chęci na kształtowanie charakteru psa. Nie należy zapominać, że Alaskan malamute lubi pokazywać swą siłę i jest wybitnie odważny. Należy uprawiać z nim sporty, np. biegi długodystansowe lub wyścigi zaprzęgów złożonych z kilku psów.

Wzrost: pies: 64cm

              suka: 59cm

Masa ciała: pies: ok. 38,5kg

                    suka: 34kg

Szata: średniej długości, gruby włos pokrywowy z gęstym miękkim podszerstkiem

Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie maści, najczęściej od jasnoszarej po czarną z białym brzuchem i białymi znaczeniami na kufie i łapach

Chow chow

Chow Chow

widnieje już na rysunkach powstałych w Chinach około 2000 lat temu. Nazwa tej rasy pochodzi od słowa "chow", oznaczającego pożywienie, a to pozwala przypuszczać, że pies ten był początkowo hodowany na mięso; rzecz w Chinach zupełnie zwyczajna. Pierwotne przeznaczenie jest być może również przyczyną jego pełnego dystansu zachowania: jest on nieufny, mało przyjacielski, choć zawsze uprzejmy, niespecjalnie lubi pieszczoty i zabawy, ale jest całkowicie oddany swojemu właścicielowi i tylko jego słucha. Nie nadaje się zupełnie na towarzysza dzieci, bo choć nauczy się tolerować pociechy swojego pana, to nie oznacza to jeszcze, że zaakceptuje również ich przyjaciół. Chow chow musi być przyjaźnie wychowywany i wcześnie socjalizowany, jest to bowiem silny pies i może być agresywny w stosunku do innych zwierząt. Gęsta sierść, wymagająca systematycznej pielęgnacji, sprawia, że wydaje się on większy iż w rzeczywistości, a fałdy skóry na pysku nadają mu raczej groźny wyraz, który zupełnie nie odpowiada jego prawdziwemu usposobieniu. Chow chow jest w prawdzie uparty i nie pozwoli się do niczego zmusić, lecz przy odpowiednim podejściu daje się przekonać. Obcy nie powinni się spodziewać, że będą witani przyjaznym machaniem ogona- naprawdę nie powinni po chow chow spodziewać się w ogóle niczego, pod warunkiem oczywiście, że nie będą zagrażać jego rodzinie.

Wzrost: pies: 48-55cm
            suka: 45-50cm
Masa ciała: 25-28kg
Szata: odmiana krótkowłosa jest bardzo rzadka; u odmiany długowłosej sierść jest bardzo gęsta, bujna, miękka, puszysta i wełnista z miękkim podszerstkiem
Umaszczenie: czarne, rude, niebieskie, płowe, kremowe lub białe
Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, problemy ze skórą, entropium*


*entropium - zawinięcie powieki do wewnątrz

West Highland White Terrier (Westie)

West Highland White Terrier (Westie)

  

to Szkot z krwi i kości, obdarzony jednak znacznie większym poczuciem humoru. Ten wspaniały mały pies ma wspólnych przodków z terierem szkockim, cairn terrierem oraz Dandie Dinmont terrierem. Te białe psy wyhodował w połowie XIX wieku pułkownik Malcolm of  Poltaloch po tym, jak pewnego razu przez pomyłkę zastrzelił jednego ze swoich rudobrązowych psów, biorąc go za królika. Obecnie westie od dawna nie bierze już udziału w polowaniach, lecz stał się niezwykle modnym w Europie Zachodniej psem do towarzystwa. I nic dziwnego. Typowy westie bowiem to niezwykle pogodny mały pies, odważny jak prawdziwy terier, wytrzymały, nigdy nieśmiały, chętny do udziału w najbardziej szalonych przedsięwzięciach, zdolny sprostać dosłownie każdej sytuacji. Uwielbia zabawę i zabawki, pochwały, podróże i wyłączną uwagę swojego pana. Ma on niezwykłą osobowość i wielką pewność siebie, toteż w przeciwieństwie do większości swoich kuzynów, nie jest agresywny. Reaguje w sposób zdecydowany i energiczny, ale nie gryzie. W Polsce nie ma zbyt dużo hodowli tej rasy, a większość z nich jest oparta na psach sprowadzonych z Europy Zachodniej. Decydując się na kupno tego teriera, musimy zasięgnąć dokładnych informacji o pochodzeniu szczeniąt, gdyż za granicą wielu ludzi próbowało zbić majątek na hodowli tej rasy. Można tam spotkać tyle osobników o nietypowych cechach, że nie bacząc na trudności, należy poszukać pod każdym względem doskonałej hodowli. West highland white terriery dożywają przeciętnie 14-15 lat, więc warto zadać sobie ten trud.

Wzrost: ok. 28cm

Masa ciała: 7-10kg

Szata: twarda, prosta, szorstka, z miękkim, ciepłym podszerstkiem

Umaszczenie: czysto białe

Częste choroby: uczulenie na pchły,zwichnięcie rzepki, zwyrodnienie kości szczęk, przepuklina, choroby wątroby

Chihuahua

Chihuahua

jest najmniejszym psem świata, nadającym się jedynie do trzymania w mieszkaniu. Pochodzi prawdopodobnie z Meksyku, przy czym odmianę długowłosą dopiero później wyhodowano w Stanach Zjednoczonych. Chihuahua jest idealnym psem dla starszych ludzi lub tych, którzy  mieszkają w małych mieszkaniach. Nienawidzi zimna i wilgoci i nie potrzebuje dużo ruchu. Jest zarazem bardzo nieszczęśliwy, gdy nie dopuszcza się go do wspólnych przedsięwzięć. Chihuahua ma niezarośnięte ciemiączko, toteż należy go szczególnie chronić, gdyż uderzenie w ro miejsce może mieć tragiczne skutki.

Potrzebuje on bliskiego kontaktu z człowiekiem i kocha wszystkich, których zna. Ma skłonności do manii wielkości i jest hałaśliwym, łatwo wpadającym we wściekłość stróżem. Wobec innych psów zachowuje się z pewnością siebie godną nowofundlanda, więc trzeba na niego uważać, w razie bójki bowiem nie ma najmniejszych szans na skuteczna obronę. Łatwo wpada w złość i jest wielkim łakomczuchem. Traktowany jak malutkie dziecko, staje się strachliwy i gryzie- lepiej więc pozostawić mu przekonanie o własnej potędze. Ogólnie mówiąc, jest to mały tyran i ze swoich właścicieli próbuje uczynić niewolników- ale takie jest właśnie jego przeznaczenie. Chihuahua istnieje bowiem tylko po to, żeby być kochanym i rozpieszczanym.

Wzrost: ok. 13cm

Masa ciała: 0,5-2,5kg

Szata: odmiana krótkowłosa: włos gładki, gęsty, krótki, ściśle przylegający do ciała, z połyskiem;

odmiana długowłosa: włos miękki tworzący frędzle

Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie rodzaje maści

Częste choroby: kłopoty z kręgosłupem, złamania kości, zwichnięcie żuchwy, reumatyzm, choroby serca, cukrzyca, zwichnięcie rzepki, padaczka

Rottweiler

Rottweiler

to pies prawdziwie niemiecki; stąd jego powaga. W najlepszym przypadku jest spokojny, zrównoważony, posłuszny, pojętny i odważny. Pies ten cechuje się wielką siłą i umiejętnością odróżniania dobra od zła. Bez chwili wahania, jeśli tylko uzna to za stosowne, będzie bronił swojego pana i jego rodziny, toteż koniecznie trzeba od najwcześniejszych chwil przyzwyczajać go do ludzi i nowego otoczenia. Nie ma podobno rzeczy, której pies tej rasy nie mógłby się nauczyć. Potrzebuje na to wprawdzie trochę czasu, ale kiedy czegoś się nauczy, nie zapomni tego nigdy. Jest bardzo inteligentny, przyjazny i pozbawiony jakichkolwiek objawów histerii. Dzięki wielkiej odporności może stale przebywać na dworze i tylko wyjątkowo nadaje się do trzymania w mieszkaniu. Jest to przede wszystkim pies pracujący, używany do pędzenia bydła, pracy w policji, jako stróż i  obrońca. Trzymany tylko jako symbol prestiżu, staje się często niezrównoważony, napięty a zatem niebezpieczny. Kupując rottweilera, należy bardzo pieczołowicie wybrać hodowcę. Za wszelką cenę trzeba unikać wielbicieli ostrych psów, ponieważ bardzo często zdarza się, że zaniedbują oni w swojej hodowli cechy psa rodzinnego, co w przypadku tych zwierząt może mieć tragiczne konsekwencje.

Wzrost: Pies: 61-68cm

              Suka: 56-63cm

Masa ciała: Pies: ok. 50kg

                     Suka: ok. 42kg

Szata: twarda, krótka, przylegająca do ciała

Umaszczenie: czarne z rdzawobrązowym podpalaniem na policzkach, pysku, piersi, kończynach, nad oczami i pod nasadą ogona

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, nowotwory, choroby serca, przerwanie więzadła krzyżowego

Siberian Husky

Siberian Husky

jest psem, na którego nie można nie zwrócić uwagi, i właśnie to chyba jest powodem, dla którego trzyma go wielu ludzi, którzy do tego nie dorośli. Husky jest bowiem prawdziwym psem zaprzęgowym, a więc pracującym, potrzebującym dużo zajęcia i ruchu. Ponieważ jednak łaknie bliskiego kontaktu z człowiekiem, nadaje się również na psa rodzinnego; jest też uważny, przyjazny, cudowny wobec dzieci i uwielbia zabawę. Obcowanie z nim na co dzień nie jest jednak sprawą prostą. Jest on niezmiernie aktywny i szybko się nudzi, toteż najlepiej trzymać go na zewnątrz w ogrodzie, z którego nie będzie się mógł wydostać. Bezczynność i brak ruchu czynią go nerwowym i budzą w nim instynkty niszczycielskie. Wychowanie go zajmuje dużo czasu i musi być niesłychanie konsekwentne, huskies były bowiem psami nomadów i wydaje się , że ciągle jeszcze noszą gen pociągu do nieustannych wędrówek. Wiele osobników ma silnie rozwinięty instynkt łowiecki, co dla kotów lub kur sąsiadów może mieć katastrofalne skutki. Każdy husky od samego początku będzie się starał wyczuć, kto jest naprawdę panem domu, i jeśli tylko właściciel będzie sprawiał wrażenie niepewnego lub niezdecydowanego, bez wahania zajmie pozycję przewodnika. Pies ten potrzebuje pana, który będzie z nim pracował, nauczy go dobrych manier i nie dopuści do jego dominacji. Husky nie jest zwykłym psem domowym; może być czarujący lub doprowadzić nas do szaleństwa, ale to zależy najczęściej od właściciela.

Wzrost:  Pies: 53-60cm
              Suka: 51-56cm
Masa ciała: Pies: 20,5-27 kg
                    Suka: 16-22,5 kg
Szata: gęsta, dwuwarstwowa, z wełnistym podszerstkiem
Umaszczenie: wszystkie typy umaszczenia
Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, zaburzenia czynności tarczycy,alergie

Golden Retriever :)

Golden Retriever

to wspaniały pies myśliwski, obdarzony wysoką inteligencją, świetnym węchem, odporną na niesprzyjającą pogodę szatą i niesłychaną wprost pasją pływania. Jest posłuszny, łatwy do wychowania, serdeczny i cierpliwy wobec dzieci oraz przyjacielski dla wszystkich innych zwierząt domowych. Przywiązuje się nie tylko do swojego właściciela, lecz do wszystkich członków rodziny, jest z zasady przyjazny ludziom, więc nie nadaje się na psa obrończego.
Piękny wygląd i przyjemne łagodne usposobienie uczyniły golden retrievera popularnym psem do towarzystwa, co z czasem przysporzyło rasie problemów. Wprawdzie może się on przystosować do życia w mieście (właściwie przystosuje się do wszystkiego, byle tylko przebywał ze swoją rodziną), ale powinien być trzymany przynajmniej w domu z ogrodem, potrzebuje bowiem dużo ruchu- niezależnie od pogody przynajmniej 2 godziny dziennie.Odpowiednio prowadzony golden może dokonać rzeczy niezwykłych, toteż świetnie sprawdza się w roli przewodnika niewidomych i jako pies szukający narkotyków. Niestety ze względu na wielką popularność rasy, zajęli się nią bezwzględni handlarze i hodowcy o wątpliwej reputacji, wskutek czego coraz częściej spotyka się osobniki odbiegające charakterem od wzorca, agresywne i ostre, co jest dla tej rasy całkowicie nietypowe. Z uwagi na to golden retrievera trzeba kupować u doświadczonego i uznanego hodowcy.

Wzrost: pies: 56-61cm
            suka: 51-56cm
Masa ciała: pies: 32-37kg
                  suka: 27-32kg
Szata: gładki lub lekko falisty włos pokrywowy tworzący frędzle, odporny na wodę podszerstek
Umaszczenie: wszystkie odcienie barwy złotej i płowej; maść ruda jest wadą
Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego, wady części chrzęstnych, niedoczynność tarczycy, postępujący zanik siatkówki

(na zdjęciach mój pies Szira)

Bulterier

Bulterier

był niegdyś budzącym strach psem bojowym, wyhodowanym około roku 1830 ze skrzyżowania buldoga angielskiego i dawnego teriera angielskiego, który miał dać lekkość i zwrotność tej maszynie do walki. Dzisiaj jest to pies bardzo łatwy w obcowaniu, obdarzony niezwykłym poczuciem humoru. Jest lojalny, bardzo przywiązany do właściciela i serdeczny. Łatwo się nudzi, więc nie można go ot, tak po prostu kupić a później ignorować. Bulterier ma silną wolę i jest nieprawdopodobnie silny, toteż nie nadaje się dla ludzi o słabej osobowości,którzy nigdy dotychczas nie mieli psa. Jednocześnie uwielbia się bawić i szaleć, bez problemów może mieszkać w mieście, o ile tylko pozwoli mu się być członkiem rodziny i zapewni wystarczającą ilość ruchu i atrakcji. Bulterier ma predyspozycje, aby być pierwszorzędnym psem do towarzystwa, lecz w złych rękach może oznaczać również pierwszorzędną katastrofę. Jest bardzo wrażliwy na zimno i wilgoć, lubi miejsca ciepłe i przytulne. W wyborze hodowcy psów tej rasy należy zachować daleko idącą ostrożność.

Wzrost: wysokość w kłębie nie została ustalona
Masa ciała: 25-32 kg
Szata: twarda, krótka, cienka z połyskiem
Umaszczenie: często białe ze znaczeniami, płowe, rude, pręgowane, trójkolorowe, w każdym przypadku dopuszczalne białe znaczenia
Częste choroby: choroby serca, kłopoty z nerkami, u białych psów czasami występuje głuchota

Beagle

Beagle

 

jest jedną z najstarszych ras psów gończych, jej historia sięga XIV wieku. Beagle był używany przede wszystkim do polowania na króliki i zające, zarówno w sforze, jak i pieszo. Ma doskonały węch, co właściwie będzie naszym jedynym kłopotem, gdy zdecydujemy się trzymać go jako psa rodzinnego i domowego. Jeśli natrafi na ciekawy trop (królika, szczura lub zakupów sąsiada) przytknie nos do ziemi- i już go więcej nie zobaczymy. Nie powstrzyma go żadna pogoda ani odległość, jest bowiem niezrównany, jeżeli chodzi o wytrzymałość i odwagę. Nie ma żadnych problemów w kontaktach z obcymi, których jednak anonsuje, dając głos. Beagle, jest spokojny, wierny i przyjazny. Ponieważ brak mu jakiejkolwiek agresji, jest doskonałym towarzyszem dzieci. Serdeczny, wesoły, uwielbia się bawić i dostosowuje się do każdej sytuacji. Jednocześnie jednak łatwo się obraża i nie zapomina urazy. Najtrudniejszą sztuką jest nauczyć beagle'a przychodzić na komendę, właśnie dlatego, że ma on nadal niezwykle silny instynkt łowiecki. Poza tym jest bardzo łakomy i należy stale kontrolować ilość zjadanego przez niego pożywienia, zwracając przy tym szczególna uwagę na miejsce składowania kompostu w ogrodzie i kosz na śmieci.

Wzrost: 33-40 cm

Masa ciała: 12-15 kg

Szata: krótka, gładka, bardzo gęsta, nie nazbyt delikatna

Umaszczenie: każda maść dopuszczalna dla psów gończych (pomarańczowa, biała, czarna, płowa, trójkolorowa, zawsze z białymi znaczeniami)

Częste choroby: choroby serca, padaczka

Cocker Spaniel Angielski

Cocker Spaniel Angielski

 

należy do najstarszych ras i wywodzi się od hiszpańskich płochaczy. Jest naprawdę czarujący i to jest chyba główną przyczyną jego popularności, na którą sobie zresztą w pełni zasłużył. Niegdyś używany jako płochacz na polowaniu na słonki, obecnie jest głównie psem do towarzystwa, wesołym, żywym, ciekawym, uwielbiającym zabawę, wysportowanym i posłusznym. Jego posłuszeństwo wynika jednak nie tyle ze służalczości, ile ze wspólnoty myśli z panem. Ma doskonały węch dzięki któremu łatwo wykrywa narkotyki i ładunki wybuchowe. Podobnie jak jego nieustannie machający ogon, jest w ciągłym ruch, toteż najlepiej pasuje do ludzi aktywnych, którzy chętnie chodzą na spacery, a nawet na dłuższe wędrówki, pozwalając mu przeżyć emocjonujące przygody. Cocker spaniel, jako prawdziwy Anglik, ma doskonale rozwinięte poczucie humoru i jest skłonny do największych szaleństw. Jego wrażliwość czyni go bardzo interesującym psem, który zawsze chce dogodzić swojemu panu. Dlatego łatwo poddaje się wychowaniu, ale należy go zawsze traktować łagodnie, nigdy zbyt ostro. Pozostawiany zbyt długo w samotności staje się niszczycielem. Jako dobry stróż ma skłonność do ujadania, co jednak dzięki odpowiedniemu postępowaniu można bez trudu opanować. Szata wymaga systematycznej pielęgnacji i trymowania obfitego włosa, zwłaszcza przy uszach.

Wzrost: 39,5-41 cm

Masa ciała: 12,7-14,5 kg

Szata: średniej długości, gładka, jedwabista, niesfalowana, na kończynach, piersi i uszach pióra

Umaszczenie: dopuszczalne różne maści, np. ruda, biało-pomarańczowa, czarna, płowa, dereszowata

Częste choroby: u psów rudych występują dziedziczne zaburzenia zachowań, choroby uszu, zaćma, postępujący zanik siatkówki, nefropatia*

*nefropatia- schorzenie nerek

Terier Australijski

Terier Australijski

 

jest najcichszy, najbardziej posłuszny i najskromniejszy ze wszystkich terierów, przy czym nie brak mu wytrzymałości, odwagi i inteligencji jego kuzynów. Jest to śmiały, odporny i wesoły mały pies, wyhodowany przypuszczalnie ze skrzyżowania cairn terriera, Yorkshire terriera i Dandie Dinmont terriera. Po raz pierwszy na wystawie psów zaprezentowano tę rasę w roku 1880 w Melbourne. Terier australijski jest niemal doskonałym psem dla ludzi żyjących w małych mieszkaniach. Wspaniale dostosowuje się do każdej sytuacji, jest lojalny, pełen wdzięku, zawsze dobrze usposobiony, czujny, a jednak niehałaśliwy, nigdy zaczepny, jak zdarza się to wielu innym terierom. Wobec obcych zachowuje dystans, a w stosunku do innych zwierząt jest raczej przyjazny. Bardzo aktywny, ale nigdy nadpobudliwy, nie potrzebuje szczególnie długich spacerów, nawet jeśli chętnie na nie przystaje. Szybko się uczy, bez trudu daje się wychować i z jednakową łatwością przystosuje się do życia zarówno na wsi, jak i w mieście.

Wzrost: 25cm

Masa ciała: ok. 6 kg

Szata: twarda, prosta, odporna na pogodę, z miękkim podszerstkiem

Umaszczenie: błękitno-płowe, jednolicie rude (szczenięta po urodzeniu są czarne)

Częste choroby: brak

American Staffordshire Terrier

American Staffordshire Terrier (Amstaf)

to jedna z ras psów bojowych, używanych do walk psów. Historia rasy to istny krwawy koszmar i stąd wzięła się zła sława tych zwierząt. Pewną rolę odegrał tu także ich wygląd zewnętrzny, niezwykle imponujący i emanujący pewnością siebie. Przy tym wszystkim amstafy są zazwyczaj spokojne i przyjazne, bardzo przywiązują się do człowieka, łatwo je wychować, uwielbiają zabawy i są absolutnie nieustraszone. W normalnej sytuacji, gdy w pobliżu mają rodzinę, psy te są przyjaźnie nastawione do obcych, mogą być jednak agresywne w stosunku do kotów i innych psów. Jak wszystkie terriery, dążą do ostatecznego rozstrzygnięcia każdego sporu, więc nigdy nie wolno pozostawiać im samym decyzji, czy mogą się wdać w bójkę, czy też nie. Krótka sierść amstafa nie wymaga szczególnej pielęgnacji, a jeśli zapewnimy mu kilka dłuższych spacerów dziennie, to będzie się dobrze czuł również w mieście. Wprawdzie jest to pies nieco samowolny, ale dzięki konsekwentnemu i wcześnie rozpoczętemu wychowaniu będzie posłuszny. Używając jednak przemocy fizycznej wobec tego psa, uruchamiamy prawdziwą bombę zegarową. Nie wolno także pod żadnym pozorem szkolić go na psa obrończego, bo jego naturalny instynkt obronny jest zupełnie wystarczający. Decydując się na kupno szczeniaka tej rasy, należy z wielką ostrożnością i rozwagą wybrać hodowcę, często bowiem zdarzają się psy niezrównoważone psychicznie, strachliwy i w skutek tego agresywne. Właściciel amstafa musi poświęcić wychowaniu swojego psa wiele czasu i trudu, a każdy spokojny i dobrze ułożony pies tej rasy przyczyni się do złagodzenia histerii rozpętanej wokół psów bojowych.

Wzrost: 40-46 cm

Masa ciała: 17-20 kg

Szata: sztywna, gładka z połyskiem

Umaszczenie: dopuszczalna każda maść, niepożądany udział bieli przekraczający 80% powierzchni ciała

Częste choroby: dysplazja stawu biodrowego

Chart Afgański

Chart Afgański

nie jest psem dla ludzi, którzy od swojego czworonoga oczekują posłuszeństwa. Jest to arystokrata o królewskim wyglądzie i aroganckim zachowaniu. Został wyhodowany ponad 6000 lat temu do polowania w afgańskim stepie na gazele, zające i lamparty. Podczas polowania myśliwi podążali za nim konno, a to oznacza, że pies ten potrzebuje bardzo dużo ruchu. Ma on doskonały wzrok i jest niezwykle samodzielny, co wiąże się z niemałymi problemami; wychowanie psa obdarzonego takimi cechami wymaga niemal czarów. Z tego powodu należy zdać się na pomoc profesjonalistów, zwłaszcza że pies ten wymaga olbrzymiej cierpliwości i wrażliwości ze strony właściciela. Jeśli czuje się traktowany niesprawiedliwie, sprzeciwia się temu, zrywając kontakt ze światem zewnętrznym. W głębi serca chart afgański jest clownem, potrzebuje wiele uwagi ze strony swojego pana, a jednocześnie nieustannie chce mu się przypodobać i nie jest jego winą, że przeszkadza mu w tym instynkt myśliwego. Jego przepiękna sierść wymaga pracochłonnej pielęgnacji w przeciwnym razie zupełnie się sfilcuje. Każdy kto marzy o charcie afgańskim, musi pamiętać, że zwierzę to- mimo całej swojej urody- nie jest pięknym przedmiotem, lecz twardym psem myśliwskim.

Wzrost:   63-68 cm
Masa ciała:   22-27 kg
Szata: długa, jedwabista
Umaszczenie: dopuszczalne wszystkie odmiany maści: jednolita, czarna podpalana, siodło i kufa ciemne, kończyny i grzywka jasne
Częste choroby:
dysplazja stawu biodrowego, zaćma szara

powitanie

 WITAM :)

Witam serdecznie wszystkich wielbicieli piesków ;) na moim blogu będę umieszczać zdjęcia i opisy psów rasowych. Życzę miłego czytania i liczę na częste komentarze ;) Pozdrawiam