Szpic niemiecki
Należy do klasyki gatunku. W pierwotnej formie istniał już w epoce kamiennej, później był popularnym psem wiejskim, a w latach 50. stał się zwierzęciem prawdziwie modnym. Później pierwszeństwo odebrały mu rasy bardziej egzotyczne, on sam zaś musiał się pogodzić z opinią wyjątkowo hałaśliwego i ze zgryzoty zanikł niemal zupełnie. Poza ta jedną wadą szpic we wszystkich odmianach wielkości jest idealnym psem do towarzystwa. Ma nieskomplikowany charakter, jest żywy, łatwo przystosowuje się do różnych warunków i silnie przywiązuje się do człowieka. Nie ma ponoć zupełnie instynktu łowieckiego, bezproblemowo współżyje z innymi zwierzętami i jeśli wcześnie go przyzwyczaimy do dzieci, będzie doskonałą niańką, bez oporów pozwalająca się przebierać i wtykać sobie kredki do nosa. Do tego wszystkiego ma doskonale rozwinięte poczucie humoru. Szpic jest dobrym stróżem, wobec obcych zachowuje rezerwę, lecz nie jest agresywny, a dzięki odpowiednio wcześnie rozpoczętemu wychowaniu można opanować również jego hałaśliwość. Szpic jest niezwykle inteligentny, i łatwo uczy się wszelkich sztuczek - szpice miniaturowe zawsze były popularnymi psami cyrkowymi. Z powodu gęstej sierści w lecie nie będziemy mieli z niego wielkiego pożytku, podczas upałów bowiem łatwo się męczy. Okazała szata wymaga systematycznego szczotkowania, ale poza tym czyści się właściwie sama.
Wzrost: szpic wilczy: 50cm, duży: 46cm, średni: 34cm, mały: 26cm, miniaturowy: 20cm
Masa ciała: szpic wilczy: pies 22kg, suka: 18kg, średni: 8-10kg, mały: 5-6kg, miniaturowy: 2,5kg
Szata: bujna na tułowiu, krótka na kufie, uszach i łapach
Umaszczenie: Wilczy: srebrnoszare z czarnym nalotem; duży: białe, brązowe lub czarne; średni i mały: białe, brązowe, czarne, pomarańczowe, wilczaste; miniaturowy: wszystkie maści
Częste choroby: brak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz